[vc_row full_width=”stretch_row” full_height=”yes” css=”.vc_custom_1455628229493{padding-top: 10px !important;padding-bottom: 30px !important;background-color: #f39120 !important;}”][vc_column][vc_column_text]
WIELKA PŁYTA – wielki problem?
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]
Historia budownictwa wielkopłytowego
[/vc_column_text][vc_row_inner][vc_column_inner][vc_column_text]Pierwsze bloki w technologii wielkiej płyty powstały tuz po I
wojnie światowej w Holandii, kolejne w latach 20. ubiegłego wieku w Berlinie. Technologia stawała się coraz popularniejsza, dotarła do Francji, Szwecji, Szwajcarii i Danii. Triumf świeciła po II wojnie światowej, kiedy szybko trzeba było wznosić nowe domy. Wielka płyta była podstawa budownictwa mieszkaniowego w PRL i NRD. W Polsce wielka płyta – jak większość rzeczy pochodzących z Zachodu – pojawiła się ze sporym opóznieniem. Pierwsze bloki w technologii wielkopłytowej zbudowano w 1957 r. na warszawskich Jelonkach. Przykładem wczesnego budownictwa wielkopłytowego może być tez warszawskie osiedle Służew – Prototypy, wzniesione w latach 1961-1963. Budownictwo wielkopłytowe w Polsce zakończono w latach 90. Częściowo było to spowodowane odejściem od modernistycznych ideałów, częściowo wysokimi kosztami transportu prefabrykatów na budowy. Budynki powstałe w tej technologii nie są tez ekologiczne, zużywają sporo energii.[/vc_column_text][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][/vc_row]